جزر سه‌گانه، شامل ابوموسی، طنب بزرگ و طنب کوچک، در خلیج فارس واقع شده‌اند و از اهمیت استراتژیک و اقتصادی بالایی برخوردارند. این جزایر به دلیل موقعیت جغرافیایی خود، نقش مهمی در کنترل تردد دریایی و دسترسی به منابع نفتی دارند. از این رو، مالکیت این جزایر همواره موضوعی حساس و مورد بحث بین ایران و امارات متحده عربی بوده است.تاریخچه این نزاع به اوایل قرن بیستم برمی‌گردد.
تاریخچه مالکیت جزر سه‌گه
در سال ۱۹۰۲، ایران کنترل این جزایر را به دست گرفت، اما در سال ۱۹۷۱، با خروج بریتانیا از خلیج فارس، امارات ادعای مالکیت بر این جزایر را مطرح کرد. این مسئله باعث شد که تنش‌های سیاسی و نظامی بین ایران و امارات افزایش یابد و هر دو کشور تلاش کردند تا موضع خود را در این خصوص تقویت کنند.جزر سه‌گانه نه تنها از جنبه نظامی و سیاسی بلکه از نظر فرهنگی و اجتماعی نیز حائز اهمیت هستند.
جزر سه‌گانه در امنیت ملی ایران
این جزایر به عنوان نماد هویت ملی برای ایرانیان به شمار می‌روند و در عین حال، امارات نیز سعی دارد تا این جزایر را جزء سرزمین خود به رسمیت بشناسد. این اختلافات، باعث شکل‌گیری احساسات ملی‌گرایانه در هر دو کشور شده است.برای حل این نزاع، نیاز است که دیپلماسی و مذاکرات بین‌المللی مورد استفاده قرار گیرد. جامعه جهانی و سازمان‌های بین‌المللی می‌توانند نقش موثری در تسهیل گفتگوها و یافتن راه‌حل‌های مسالمت‌آمیز ایفا کنند.
در نهایت نتیجه، ایجاد یک توافق منطقی و پایدار می‌تواند به کاهش تنش‌ها و تقویت روابط بین دو کشور کمک کند.
