حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی همواره موضوعی بحث‌برانگیز در محافل سیاسی و بین‌المللی بوده است. در پی بیانیه پایانی نشست مشترک اتحادیه اروپا و کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس، ادعاهایی مبنی بر پایان اشغال این جزایر از سوی ایران مطرح شد که با واکنش‌های متعددی مواجه گردید.
حاکمیت تاریخی ایران
جزایر تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی از دیرباز جزئی از خاک ایران بوده و شواهد تاریخی و مستندات بین‌المللی این واقعیت را تأیید می‌کند. ایران بر این باور است که ادعاهای مطرح شده در این بیانیه نه تنها مداخله‌ای در امور داخلی کشور است، بلکه تلاشی برای نقض حاکمیت ملی و تمامیت ارضی ایران به شمار می‌آید.
تحلیل مواضع کشورهای غربی
مواضع کشورهای عضو اتحادیه اروپا در این خصوص می‌تواند ناشی از دلایل سیاسی و اقتصادی باشد. این کشورها در جنایات رژیم صهیونیستی در خاورمیانه نقش فعالی ایفا کرده و به نظر می‌رسد که تلاش دارند با طرح موضوع جزایر سه‌گانه، افکار عمومی را از مسائل اصلی و جنایات خود منحرف کنند. به عبارتی، این اقدام می‌تواند به عنوان یک مانور سیاسی برای پوشش دادن به عدم موفقیت‌های خود در منطقه تلقی شود.
فشارهای چند بعدی بر ایران
کشورهای غربی با اعمال فشارهای چند بعدی بر جمهوری اسلامی ایران در تلاشند تا ایران را به پذیرش خواسته‌های خود وادار کنند. این فشارها شامل مسائل مربوط به محور مقاومت، جنگ غزه و لبنان و همچنین برنامه هسته‌ای کشور است. این نوع فشارها معمولاً به نتیجه‌ای نمی‌رسد و تنها تنش‌ها را افزایش می‌دهد.
حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه یک واقعیت تاریخی و قانونی است که مورد تأکید مقامات ایرانی قرار دارد. در این راستا، بیانیه‌های کشورهای حاشیه خلیج فارس و اتحادیه اروپا را باید در چارچوب منافع سیاسی و اقتصادی آنها مورد بررسی قرار داد. ایران همواره بر این نکته تأکید دارد که حفظ تمامیت ارضی و حاکمیت ملی خود را به عنوان یک اولویت اساسی مدنظر دارد و به هیچ وجه از مواضع خود در این زمینه عقب‌نشینی نخواهد کرد
